استاندارد روانکاران پایه خوراكی

تا چه حد برای اطمینان از سلامت مواد خوراکی می بایستی دقت کرد؟ آیا شرکتهای تولیدکننده باید با صرف هر

هزینه ای از آلودگیهای تولیدات خود که برای مصرف کننده زیان دارد جلوگیری کنند؟ آیا برای رعایت این موارد حد و مرزی وجود دارد؟ اینها نه فقط سؤالات عادی، بلکه موارد مورد بحث صنایع عرضه کننده محصولات روانکار در همه جهان است. سؤال اصلی اینست: تا چه میزان برای سازگاری روانکارهای مورد مصرف در صنایع غذایی باید حرکت و هزینه کرد؟

سازمان غیرانتفاعی بین المللی NSF در ایالات متحده در هشت سال گذشته یک برنامه جهانی را برای شناسایی روانکارهایی که در صنایع تولید مواد خوراکی، بهداشتی و دارویی مورد مصرف قرار می گیرند شروع کرده است. علاوه براستانداردهای اولیه گروههایH1~ H3 در سال جدید این سازمان برنامه دیگری را نیز مطابق استانداردهای جهانی ISO برای ارایه دستورالعمل های جدید با اخذ هزینه شروع کرده است. این سازمان و موافقان آن اعلام کرده اند که این برنامه موارد بسیار بیشتری را برای رعایت استاندارد روانکارهای پایه خوراکی تدوین کرده است. البته مخالفان چنین برنامه ای که بیشتر تولیدکنندگان گریس در اروپا هستند ابراز می دارند که این برنامه فقط موانع جدیدی را با صرف هزینه های بسیار بر آنها

تحمیل خواهد کرد که صرفاً تغییرات جزیی را در کیفیت و رعایت بهداشت روانکارهای مورد اشاره بوجود خواهد آورد.